ေၾသာ္ဘာလိုလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေတာင္ အသက္ႀကီးသြားျပန္ပါၿပီ...
မႏွစ္က အမွတ္တရ ေရးခဲ့တာ မၾကာေသးဘူးထင္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ၾကာသြားၿပီေပါ့။
ဒီေန႔မွာ အရင္ဆံုးစဥ္းစားမိတာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က
အေမ့ပံုရိပ္ကိုပါ။ ၈၃ ခု အာဇာနည္ကုန္းဗံုးေပါက္ကြဲလို႔ ေရဒီယိုသတင္းနားေထာင္ေနခ်ိန္မွာ
အေမတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးဖို႔ ႀကိဳးစားေနရမွာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္တံုးက နာလြန္းလို႔ အေမ မ်က္ရည္ က်ခဲ့ရသလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဆိုးခဲ့မိလို႔ ကၽြန္ေတာ္မသိေအာင္
အေမ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတာေတြ မနည္းခဲ့ပါဘူး။ အငယ္ဆံုးမို႔လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
မ်ားစြာထားခဲ့ေပမယ့္ ဒီေန႔အထိ ဘာမွျဖစ္မလာခဲ့တာ အေမ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ေနမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ ေပးနိုင္တဲ့ ဂတိတစ္ခုကေတာ့ေနာင္က်န္ခဲ့တဲ့ ဘ၀အစိတ္အပိုင္း
မွာ အတၱေတြ နည္းေအာင္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အမ်ားႀကီး မဟုတ္ေတာင္ အနီးအနားမွာ
ရွိၾကတဲ့သူေတြအေပၚ ျဖည့္ဆည္းမႈ ၊ ေပးဆပ္မႈေလးေတြ ေပးရင္း ဖေယာင္းတိုင္လို
က်င့္သံုးသြားပါမယ္...အေမ...................
